Περιγραφή

O διακεκριμένος πιανίστας Θοδωρής Ιωσηφίδης ερμηνεύει τη Σονάτα αρ. 11 του Λούντβιχ βαν Μπετόβεν στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Πιάνου της Εναλλακτικής Σκηνής της ΕΛΣ 2020, το οποίο ήταν αφιερωμένο στην πιανιστική μουσική του Μπετόβεν.

Το Φεστιβάλ Πιάνου της Εναλλακτικής Σκηνής της ΕΛΣ 2020, μια μεγάλη γιορτή για τον «βασιλιά των οργάνων», επέστρεψε για τέταρτη συνεχόμενη χρονιά με ένα μοναδικό αφιέρωμα στην πιανιστική μουσική του Μπετόβεν, με αφορμή τη συμπλήρωση 250 χρόνων από τη γέννηση του μεγάλου μουσουργού. Έντεκα αναγνωρισμένοι Έλληνες πιανίστες σε πέντε βραδινά ρεσιτάλ και τέσσερις πρωτοεμφανιζόμενοι σολίστ σε απογευματινές συναυλίες παρουσίασαν τις 32 σονάτες για πιάνο του κορυφαίου Γερμανού συνθέτη.

Το ρεσιτάλ βιντεοσκοπήθηκε στις 6 Νοεμβρίου 2020 στην Εναλλακτική Σκηνή της ΕΛΣ στο ΚΠΙΣΝ.

Σε συνεργασία με το

Το «ΔΙΕΘΝΕΣ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΠΙΑΝΟΥ ΤΗΣ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗΣ ΣΚΗΝΗΣ ΤΗΣ ΕΛΣ 2020» εντάσσεται στην Πράξη «ΦΕΣΤΙΒΑΛΙΚΕΣ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗΣ ΣΚΗΝΗΣ ΤΗΣ ΕΛΣ» (MIS 5004053) με κωδικό 2017ΕΠΑ08510107 (Άξονας 06 του Ε.Π. «ΑΤΤΙΚΗ») και συγχρηματοδοτείται από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Περιφερειακής Ανάπτυξης (ΕΤΠΑ) και από Εθνικούς Πόρους. 

Με μια ματιά – Σύνοψη

Λούντβιχ βαν Μπετόβεν
Σονάτα για πιάνο αρ. 11 σε σι ύφεση μείζονα, έργο 22

I. Allegro con brio
II. Adagio con molta espressione
III. Minuetto
IV. Rondo: Allegretto

Η Σονάτα έργο 22 γράφτηκε το 1799-1800 και είναι η ενδέκατη σε σειρά έκδοσης από τις τριάντα δύο σονάτες που συνέθεσε για το πιάνο ο Μπετόβεν. Εκτός από τον συμβολισμό της χρονολογίας, το έργο αυτό αποτελεί μια ολοκλήρωση της πρώτης δημιουργικής περιόδου του συνθέτη – τουλάχιστον όσον αφορά το πιάνο. Από την επόμενη σονάτα του, παρατηρούμε μια μεγάλη μετατόπιση στο ύφος και τη φόρμα, τα οποία απομακρύνονται σημαντικά από την κλασική παράδοση που κληρονόμησε από τους προκατόχους του.

Το έργο 22 ποτέ δεν ήταν ιδιαίτερα δημοφιλές σε κοινό και πιανίστες. Δεν έχει ούτε τον έντονο λυρισμό, ούτε την εμφανή δραματικότητα, ούτε τα παράφορα πάθη που βλέπουμε πιο εξόφθαλμα σε άλλα έργα του Μπετόβεν. Παρ’ όλα αυτά, γνωρίζουμε πως ο ίδιος ο συνθέτης υπήρξε πολύ υπερήφανος για αυτό το δημιούργημά του. Πράγματι, πρόκειται για μια αριστουργηματική ανάπτυξη της κλασικής σονάτας, η οποία δεν παρεκκλίνει καθόλου από τα πλαίσια της φόρμας: τα τέσσερα μέρη ακολουθούν την αυστηρή αρχιτεκτονική (γρήγορο – αργό – μινουέτο – ροντό). Αυτό που εκπλήσσει όμως, εκτός της υπερβατικής ομορφιάς και του βάθους του αργού μέρους, είναι η εκτενέστατη επεξεργασία των βασικών μοτίβων που διαχειρίζεται ο συνθέτης, και η κλιμάκωσή τους σε ένα έργο μεγάλης πνοής, που διαπνέεται από τη χαρά και τη διαύγεια του κλασικισμού. Όπως το έθεσε ο Τσαρλς Ρόζεν, «πρόκειται για τον αποχαιρετισμό του συνθέτη στον 18ο αιώνα».

— Θοδωρής Ιωσηφίδης

Συντελεστές – Διανομή

Θοδωρής Ιωσηφίδης (πιάνο)